Lees de blog van Fred Streefkerk, oud CCU- en IC-verpleegkundige, over zijn werk in een verpleeghuis, ruim 30 jaar geleden.
Nachtrust
Het was voor ons de gewoonste zaak van de wereld tijdens de overdracht van de nacht- naar de dagdienst. Ook afgelopen nacht had het echtpaar Aarts weer slecht geslapen. Zij woonden al een paar jaar in ‘ons’ verpleeghuis. Zij, 99 jaar oud, had een lichte vorm van dementie en hij, 95 jaar, was slechtziend. Ze ‘woonden’ samen op kamer zes.
Mevrouw Aarts was tijdens haar werkende leven dienstmeid geweest bij een rijk gezin en hij was zijn hele leven veldwachter in een dorp ergens in Friesland geweest. Het was een genot om dit echtpaar te verzorgen omdat ze rijk waren aan verhalen en ze staken de nog steeds bestaande verliefdheid voor elkaar niet onder stoelen of banken.
Ook die nacht was de heer Aarts regelmatig uit zijn bed gekropen om ‘Ma’ zoals hij haar noemde te helpen met een glaasje water of omdat ze het koud had de dekens beter over haar heen te gooien. Een hachelijk onderneming omdat hij al niet goed zag en zeker in de nacht wat gedesoriënteerd was. Die nacht was hij ook door mijn collega gevonden op een andere kamer waar hij bij de wastafel een glas water vulde omdat ‘Ma’ daarom vroeg.
Veldwerk
Twee weken later zat ik zelf in de nachtdienst en ook ik werd geconfronteerd met het slecht slapende echtpaar. Na een leuk gesprekje, waarin de heer Aarts vertelde hoe hij destijds als veldwachter personen observeerde, keerde ik terug in de zusterpost.
Het verhaal van de heer Aarts ijlde nog wat na in mijn hersenpan en de volgende nacht nam ik de proef op de som en zette ik een stoel vlak bij de deur van de kamer van het echtpaar Aarts. Als een volleerd ‘veldwachter’ luisterde en keek ik wat er zich 's nachts afspeelde in de kamer van deze twee mooie mensen. “Pa, ik heb het koud, leg mijn dekens eens goed”. Pa klom uit bed, liep naar haar bed, legde de dekens goed en stopte zijn vrouw lekker onder. Vervolgens lag hij net goed en wel op zijn eigen bed of zij riep wederom om hulp: “Pa, bij mijn voeten ligt het nog niet goed en mijn voeten zijn zo koud. Kan jij ze niet even opwarmen?” Wederom klom Pa uit bed om zijn taak als echtgenoot te volbrengen. Dit ging zo nog een tijdje door voordat beiden de slaap vatten. Ik verliet mijn ‘post’ en die nacht besprak ik alles wat ik had waargenomen met mijn collega.
Onrustband
De volgende nacht trok ik de stoute schoenen aan en schoof de bedden van het echtpaar Aarts tegen elkaar aan. Met een onrustband fixeerde ik de poten van het bed zodat ze niet meer van elkaar konden schuiven en de ruimte die was ontstaan tussen de twee matrassen vulde ik op met handdoeken en lakens. Dit tweepersoonsbed maakte ik ‘dwarsover’ op en op die manier ontstond er een heerlijk liefdesnestje. Ik legde de heer Aarts uit wat ik had gedaan en als vanouds kroop hij tegen zijn eigen vrouw aan, lepeltje lepeltje. Regelmatig ben ik die nacht gaan kijken en elke keer was het rustig op de kamer. 's Morgens bij de laatste ronde lag de heer Aarts weer op zijn eigen bed. “Hij was zo warm, dan stuur ik hem gewoon weer naar zijn eigen kantje!” was de nuchtere mededeling van mevrouw Aarts. Ik ‘demonteerde’ de bedden en schoof ze weer op de vaste plek in de kamer. Tijdens de overdracht kon ik, tot grote verbazing van mijn collega’s, melden dat de heer en mevrouw Aarts heerlijk hadden geslapen zonder dat ik erbij vertelde wat ik had gedaan.
In ons verpleeghuis, met een streng christelijke achtergrond, was het not done dat er in één bed werd geslapen. Overdracht Op vrijdagochtend haalde ik voor de laatste keer de bedden van elkaar. Mijn nachtdiensten zaten erop. Die avond moest ik denken aan de heer en mevrouw Aarts. Hoe zou het zijn nu ze niet meer tegen elkaar konden liggen? Om twaalf uur middernacht stapte ik op mijn fiets en heb die nacht mijn collega’s de fijne kneepjes van een lepeltje lepeltje bed bij gebracht. Elke ochtend was er tijdens de overdracht het goede nieuws te horen: ‘De heer en mevrouw Aarts hebben goed geslapen’.
Nu, dertig jaar later, kruip ik bijna elke avond tegen mijn vrouw aan en moet dan denken aan de heer en mevrouw Aarts. Wij noemen het ook geen ‘lepeltje lepeltje’ maar ‘veldwerk’.
Dit blog is eerder verschenen op NurseStation en in samenwerking geplaatst.
